1 Haziran 2009 Pazartesi

o yüzden ayrılıklar sevdalara dahil.

Anlatmak zor bazı şeyleri hiç yaşamamış olanlara. Biriyle yaşadıklarını bir başkasına tasvir etmek, tam o esnada ne düşündüğünü ne hissettiğini tam olarak söylyebilmek mümkün değil. İşte tam da bu yüzden ayrılıklar da sevdalara dahil oluoyr. Çünkü yaşadığımız tek kişilik hayatlarla biriyle paylaştığımız çift kişilikler denk olmuyor bir türlü. Bir başkası oluveriyoruz onunla. Bir adım ötemizde duran bile anlayamıyor ikincisini. Bu yüzden de sahip çıkmalı insane ne yaşıyorsa ona. Benim demeli, benim aşkım, benim anılarım, bana kattıkları, benim yaşadıklarım bunlar demeli. Kimse anlamasa da, bazen ikinci kişinin kendisi bile anlamasa da insan vazgeçmemeli hatırlamaktan. Kocaman dolu dolu kahkahasını, haykırırcasına ağlamasını, yastığa yorgana kağıda kaleme düşen şelaleler gibi gözyaşlarını, içtiği sigaralardan oluşabilecek ekvator çizgisini ve içtiği içkilerden oluşacak Hint Okyanusu kadar hacmi. Onların hepsini ben yaptım, seninle yaptım, sensizliğim için yaptım diyebilmeli. Aşkına sahip çıkmak kendine, kendi anılarına sahip çıkmak çünkü. Bu evrende hiçbir şey bizim olmasa da, aşkımız bizim çünkü. Çünkü ayrılanlar hala sevgili, evrenin bir yerinde. Çünkü insan hayatı boyunca yumruk kadar kalbinde bedeninden büyük acılar ve sevgiler taşıyor. Bilerek ve isteyerek unutmuyor insan. Onu yaşatan, insan kılan tüm bunları. İşte o yüzden sevgi başka aşk başka şey olmuş. O yüzden her dilde ayrılmış birini sevmekle ona aşık olmak. O yüzden hayat güzelmiş. O yüzden ruhlar ve ruhlardan arta kalanlar, anılarımız ölümsüz. Biz ölümsüzüz.

2 yorum:

  1. Doğruya doğru ne denir ki...

    YanıtlaSil
  2. Bir de şunu eklemek gerek buraya: Artık derinlemesine ilşkileri tercih edenler azaldı; yatay bir halde yüzeysel, günübirlik ve samimiyetsizliği seçenler çok fazla. Yaşayalım, bitsin gitsin; kullan at mantığı ikili ilişkiler ve aşklar için de geçerli, hem de yoğun şekilde. O yüzden kelaynaklar gibi nesli tükenen samimi insanları bulmak gerek, zor ama imkansız değil. Unutmamalı ki gözler bakmaktan çok görmek içindir, görmek için dikkat yeterlidir. Ruhlar da o zaman diginleşebilir belki, taşlaşmış acılar da akar gider kim bilir...

    YanıtlaSil