Yıllar boyunca bir insanla birlikte günlerim geçti. Onun evindeki rakı sofraları, gece yarıları ağlana alana paylaştığımız çocukluk anılarımız, anneyle akşamüstü çayları, Nevizade'de biralar, Caddebostan sahilinde arabada depresyon içmeleri, en yakın arkadaşın evinde düzenlenen okey partileri, bir de Baylan Pastanesi'nde yenen kup griye'ler. Önce o hayatımdan çıktı. Bütün dağıttıklarını, bütün hüzünlerini bana bıraktı. tutundum hayata. Alıştım işte yokluğuna. Hani için sızlar ama kabul de edersin. Ama bir sürü anımız vardı işte. Bir sürü mekan vardı onu bana hatırlatan. Yıllar sonra duvarlarına, kenarına dokunabileceğim evler, arabalar. En yakın arkadaşından duydum, evlerini değiştirdiler, sonra evinde aylarımızın geçtiği arkadaşımız taşındı, sonra Caddebostan gecelerinin arabası satıldı. Düşündüm, hayat bir bir değiştiriyordu yolu. Geride gidip bakılacak yer bırakmıyordu. Bugün Baylan Pastanesi'nin satıldığını duydum. Nedense en çok canımı yakan bu oldu. Süpermarket yine mahalle bakkalını yendi işte. büyük balık küçük balığı yuttu. Bizim kup griyelerimiz, göz göze gelmelerimiz, kremşantili kahkahlarımız Baylan Pastanesi'nin anılarında kaldı. Ben ne onu, ne de kup griye'yi, ne de Kadıköy akşamüstlerini unutabildim.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder